Ubezpieczenie do Japonii

Japońska kultura fascynuje ludzi na całym świecie i nie dzieje się tak bez przyczyny. To kraj, w którym nowoczesne technologie przeplatają się z tradycyjnymi zasadami społecznymi.

Ubezpieczenie turystyczne do Japonii już od 44 zł!

O ubezpieczeniu turystycznym powinieneś pamiętać przy okazji każdej zagranicznej podróży, ale w przypadku tak dalekiego wyjazdu, jak do Japonii, jest to jednak szczególnie wskazane. Wszystko przez to, że w Azji nie ochroni Cię oczywiście Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), co oznacza, że w razie potrzeby skorzystania z pomocy japońskiej służby zdrowia, będziesz musiał pokryć jej koszty na własny rachunek. A te mogą być bardzo duże:

• wizyta lekarska w Japonii to koszt od 8 do 30 tys. jenów (ok. 300-1000 zł),
• hospitalizacja kosztuje od 10 do 40 tys. jenów za dobę (ok. 350-1400 zł),
• nagła pomoc wymagająca wezwanie karetki może kosztować nawet 80 tys. jenów (ok. 3000 zł).

Nie chcąc wrócić z egzotycznych wakacji z gigantycznymi długami na koncie, pamiętaj, żeby przed podróżą kupić ubezpieczenie turystyczne na odpowiednio wysoką sumę kosztów leczenia, czyli minimum 200 000 zł. Ponadto w standardowym zakresie ochrony ubezpieczeniowej znajdują się:

• NNW podróżne – im wyższa suma, na tym większe odszkodowanie w razie nieszczęśliwego wypadku możesz liczyć;
• OC w życiu prywatnym – chroni odpowiedzialność cywilną turysty, gdy ten spowoduje szkodę osobową lub rzeczową u innej osoby;
• ubezpieczenie bagażu – gwarantuje odszkodowanie w razie uszkodzenia, zniszczenia, zgubienia lub kradzieży bagażu, może obejmować także drogi sprzęt elektroniczny lub sportowy;
• assistance podróżne – w jego ramach ubezpieczyciel może m.in. zaoferować wsparcie w razie zgubienia/kradzieży dokumentów, zorganizować przylot osoby bliskiej lub opiekę nad dziećmi, czy zapewnić pomoc tłumacza.

Dodatkowo płatna ochrona może uwzględniać m.in. klauzulę alkoholową czy chorób przewlekłych, z kolei miłośnicy aktywności fizycznej mogą rozszerzyć polisę o ryzyko uprawiania sportów ekstremalnych/wysokiego ryzyka. Przed wyjazdem można też zabezpieczyć się na wypadek rezygnacji z podróży lub ubezpieczyć lot.

Możliwości jest zatem bardzo dużo i tylko od Ciebie zależy, jaką ochronę wybierzesz.Oczywiście im szerszy jej zakres, tym droższa będzie polisa, jednak jeśli nie potrzebujesz bardzo rozbudowanej ochrony, to standardowe ubezpieczenie podróżne do Japonii możesz mieć za zaledwie kilkadziesiąt złotych.

Japonia – najważniejsze informacje

Japonia jest monarchią konstytucyjną, na czele której stoi cesarz. Obecnie panującym cesarzem jest Akihito, lecz ma on bardzo niewielką władzę polityczną, pełniąc przede wszystkim funkcje reprezentacyjne.

Politycznym przywódcą Japonii jest premier, który kieruje pracami rządu. Dwuizbowy organ ustawodawczy Japonii składa się z Izby Reprezentantów liczącej 465 miejsc i Izby Radców liczącej 242 miejsca.

Japonia ma czteropoziomowy system sądowniczy, a jego najwyższym stopniem jest 15-osobowy Sąd Najwyższy. W kraju obowiązuje system prawa cywilnego w stylu europejskim.

Japonia jest domem dla około 126 672 000 ludzi. Obecnie kraj ten cierpi z powodu bardzo niskiego wskaźnika urodzeń, co czyni go jednym z najszybciej starzejących się społeczeństw na świecie.

Japońska grupa etniczna Yamato stanowi 98,5% populacji. Pozostałe 1,5% to Koreańczycy (0,5%), Chińczycy (0,4%) i rdzenni Ainu (50 000 osób). 

Zdecydowana większość obywateli Japonii (99 procent) posługuje się językiem japońskim jako językiem podstawowym.

Język japoński

Japoński należy do rodziny języków japońskich i wydaje się nie być spokrewniony z chińskim i koreańskim. Jednakże język japoński zawiera wiele zapożyczeń z chińskiego, angielskiego i innych języków. W rzeczywistości 49% japońskich słów to zapożyczenia z chińskiego, a 9% pochodzi z angielskiego.

W Japonii współistnieją trzy systemy pisma: hiragana, która jest używana dla rodzimych japońskich słów, czasowników odmienionych itd.; katakana, która jest używana dla nie-japońskich zapożyczeń, akcentu i onomatopei; oraz kanji, która jest używana do wyrażania dużej liczby chińskich zapożyczeń w języku japońskim. Trochę to skomplikowane, prawda?

Religia

Większość obywateli Japonii praktykuje synkretyczną mieszankę szintoizmu i buddyzmu. Niewielkie mniejszości praktykują chrześcijaństwo, islam, hinduizm i sikhizm.

Rodzimą religią Japonii jest szintoizm, który rozwinął się w czasach prehistorycznych. Jest to wiara politeistyczna, podkreślająca boskość świata przyrody. Szintoizm nie ma świętej księgi ani założyciela. Większość japońskich buddystów należy do szkoły mahajany, która przybyła do Japonii z Korei Baekje w VI wieku.

W Japonii praktyki shintoistyczne i buddyjskie są połączone w jedną religię, a świątynie buddyjskie budowane są w miejscach ważnych sanktuariów shintoistycznych.

Japonia – geografia i klimat

Archipelag japoński składa się z czterech głównych wysp i ponad sześciu tysięcy mniejszych, zajmując powierzchnię około 378 000 kilometrów kwadratowych i charakteryzuje się ogromnym zróżnicowaniem klimatycznym. Cztery główne wyspy to Hokkaidō, Honshū, Shikoku i Kyūshū. Południowa grupa wysp Okinawa (Wyspy Ryūkyū) jest odrębna pod względem geograficznym, historycznym i kulturowym.

Japonia jest zwrócona do Oceanu Spokojnego wzdłuż całej wschodniej i południowej linii brzegowej. Na północy i zachodzie znajduje się Morze Ochockie, Morze Japońskie i Morze Wschodniochińskie. Półwysep Koreański jest najbliżej położonym punktem na kontynencie azjatyckim. Życie Japończyków zawsze było zorientowane na ocean. 

Klimat kształtowany jest przez cykle monsunów azjatycko-pacyficznych, które latem i jesienią przynoszą ulewne deszcze znad Pacyfiku, a zimą lodowate wiatry z północnej Azji, które zrzucają śnieg w górach.

Klimat Japonii jest zimny na północy (gdzie zimą dominuje śnieg i lód), umiarkowany w regionach centralnych i prawie tropikalny na małych wyspach południowych. Deszcze są obfite prawie wszędzie, a między latem a jesienią kraj nawiedzają ulewne deszcze i tajfuny.

Na klimat Japonii ma wpływ cyrkulacja monsunowa: zimą oddziałują na nią zimne prądy z północnego zachodu, a latem wilgotne i mokre prądy pochodzenia zwrotnikowego.

Japonia to duży archipelag, składający się z ponad 3000 wysp i wysepek, bardzo rozciągnięty pod względem szerokości geograficznej: Hokkaido, najbardziej na północ wysunięta z głównych wysp, dotyka 45 równoleżnika północnego (ta sama szerokość geograficzna co Montreal w Kanadzie); Stolica Tokio znajduje się na 36 równoleżniku (ta sama szerokość geograficzna co Malta), południowa część wyspy Kyushu dotyka 31 równoleżnika (szerokość geograficzna północnego Egiptu lub Austin w Teksasie), a małe południowe wyspy (Ogasawara, Ryukyu i Daito) osiągają szerokości tropikalne (Wyspy Yaeyama, najbardziej wysunięte na południe wyspy Riukiu, znajdują się na północ od Zwrotnika Raka, na tej samej szerokości geograficznej co Miami).

Morze jest w stanie złagodzić klimat i jednocześnie zwiększyć wilgotność powietrza. Jednak wpływ wielkiego kontynentu azjatyckiego, łańcuchów górskich (które pokrywają trzy czwarte powierzchni kraju) i prądów oceanicznych (północno-wschodnie morze jest chłodzone przez zimny prąd Oya-Shio, podczas gdy w południowych morzach płynie ciepły prąd Kuro-Shio), a także rozciągłość kraju, wpływają na mocno odczuwalne różnice pomiędzy porami roku i pomiędzy różnymi regionami Japonii.

Dwie wspólne cechy klimatu Japonii to brak prawdziwej pory suchej i wysokie letnie opady deszczu. Najbardziej deszczowe obszary, gdzie roczna suma opadów przekracza 2000 milimetrów, to środkowo-zachodnia część wyspy Honshu (gdzie opady są obfite nawet w zimie z powodu monsunu północno-zachodniego), półwysep Kii (gdzie monsun letni jest bardziej wyraźny), a także śródlądowe i południowe obszary Shikoku oraz środkowo-południowa część Kyushu (na które również oddziałuje monsun letni).

Najmniej deszczowa jest najbardziej wysunięta na północ część Hokkaido, gdzie opady spadają poniżej 1000 mm rocznie, zarówno z powodu mroźnej zimy, jak i zmniejszenia wpływu monsunu letniego.

Lato, które zaczyna się w połowie czerwca, jest gorące i parne w dużej części kraju, z wyjątkiem Hokkaido i północnej części Honshu, gdzie temperatury są zazwyczaj bardziej przyjemne. Sierpień jest najgorętszym miesiącem na głównych wyspach, podczas gdy na małych wyspach południowych nie ma różnicy między lipcem a sierpniem. W sierpniu średnia dzienna temperatura wynosi około 22°C na Hokkaido, 24,5°C na północy Honshu i 27°C w okolicach Tokio.

Ze względu na wysoką wilgotność powietrza i tzw. efekt miejskiej wyspy ciepła, upał jest trudny do zniesienia w Tokio, Osace i dużych miastach południowego Honshu i Kyushu. W najgorętszych okresach temperatury minimalne wynoszą około 25/27 °C i nie są rzadkością.

Na większości obszaru Japonii lato jest najbardziej deszczową porą roku. Istnieją dwa najbardziej deszczowe okresy. Pora deszczowa rozpoczyna się „deszczami Baiu” lub „deszczami śliwek” (15 czerwca – 15 lipca), które są obfite i niezbędne do uprawy ryżu, zwłaszcza na południu (gdzie czerwiec jest najbardziej deszczowym miesiącem w roku).

W drugiej części lata, zwykle do sierpnia, zaczynają pojawiać się tajfuny; dotykają one głównie południowej części kraju, ale mogą również dotknąć Tokio. Najbardziej intensywne tajfuny mogą przynieść wiatr o sile wichury i ulewne deszcze, powodując rozległe zniszczenia.

Ekonomia

Japonia jest jednym z najbardziej zaawansowanych technologicznie społeczeństw na Ziemi i posiada trzecią gospodarkę na świecie pod względem PKB (po USA i Chinach). Japoński eksport obejmuje samochody, elektronikę użytkową i biurową, stal i sprzęt transportowy. Import obejmuje żywność, ropę naftową, tarcicę i rudy metali.

Wzrost gospodarczy uległ zahamowaniu w latach 90-tych, ale od tego czasu wzrósł do godnych szacunku 2% rocznie. W 2019 roku PKB per capita w Japonii wyniósł 45 500 dolarów. 

Historia Japonii

Japonia została zasiedlona około 35 000 lat temu przez paleolitycznych ludzi z kontynentu azjatyckiego. Pod koniec ostatniej epoki lodowcowej, około 10 000 lat temu, rozwinęła się kultura zwana Jomon. Zbieracze-myśliwi z Jomon tworzyli futrzane ubrania, drewniane domy i wyszukane gliniane naczynia. Druga fala osadnictwa ludu Yayoi wprowadziła do Japonii obróbkę metalu, uprawę ryżu i tkactwo. Dowody DNA sugerują, że osadnicy ci przybyli z Korei.

Buddyzm przybył do Japonii w okresie Asuka, czyli w latach 538-710, podobnie jak chiński system pisma oraz Konfucjonizm. W tym czasie społeczeństwo było podzielone na klany. Pierwszy silny rząd centralny rozwinął się w okresie Nara (710-794). Klasa arystokratyczna praktykowała buddyzm i chińską kaligrafię, podczas gdy rolniczy mieszkańcy wsi wyznawali szintoizm.

Nauki Konfucjusza, które przywędrowały z Korei wraz z pierwszym pismem, stworzyły ramy dla systemu administracyjnego i prawnego. Siedemnastoartykułowa konstytucja autorstwa księcia Shotoku z 604 roku oraz późniejsze reformy Taika z 645 roku wspólnie dały początek pierwszej japońskiej konstytucji. Opierając się prawie w całości na ritsuryo, systemie prawnym kodeksów karnych i administracyjnych, na który duży wpływ miał konfucjanizm, utworzyły podwaliny pod społeczeństwo wybitnie patriarchalne.

Na początku okresu Heian (794-1185) podporządkowanie północnego ludu Emishi – potomków wczesnych Jomon, którzy w dużej mierze pozostawali poza sferą wpływów rządu na południu – przyniosło dalsze zjednoczenie Japonii, a stolica została przeniesiona z Nara do miasta Heian (dzisiejsze Kioto), gdzie pozostała do 1868 roku. Okres Heian to czas rozkwitu sztuki i kultury. 

W tej epoce powstały Opowieści Genji – uważane za pierwszą nowoczesną powieść na świecie – i rozkwitł waka (rodzaj krótkiego japońskiego wiersza). Najbardziej znany jest jednak stopniowy rozwój klasy samurajów. Był to proces, który miał ukształtować znaczną część historii Japonii w drugim tysiącleciu.

Idea centralnego rządu w Kioto z cesarzem na czele nie do końca oddaje prawdziwy obraz politycznego krajobrazu w tych czasach. W rzeczywistości w regionach poza Kioto dominowali potężni watażkowie z własnymi armiami. 

Tak powoli kształtowały się niezależne od cesarza ośrodki władzy z podległymi sobie klanami wojowników – samurajami. Realną władzę w państwie sprawowali shogunowie. Na przestrzeni kolejnych wieków cesarze tracili coraz bardziej wpływ na los Japonii, rosło zaś znaczenie shogunów. Stąd nazwa shogunatu, która opisuje system władzy w Japonii w latach 1185-1867.

Warto zwrócić szczególną uwagę na specyficzną rolę cesarza w społeczeństwie japońskim w tym okresie. Jako niebiański przedstawiciel ludu, cesarz dawał legitymizację rządzącym – fasadę, za którą mogli oni pociągać za polityczne sznurki. Cesarza nie można było obalić ani zabić.

Na przykład zamach na życie cesarza, mający na celu przejęcie całkowitej kontroli, naraziłby sprawców na oskarżenia o niewłaściwe rządzenie Japonią i pozwoliłby rywalizującym frakcjom na utorowanie sobie drogi do władzy. Tak więc, choć jego władza słabła, cesarz pozostawał chroniony boskim mitem, którego żaden watażka – choćby nie wiadomo jak bezwzględny – nie mógł zignorować.

Okres shogunatu trwał do 1867 roku, kiedy to cesarz Mutsuhito obalił ostatniego shoguna z rodu Tokugawa i rozpoczął okres otwarcia się Japonii na Zachód, który spowodował szybką modernizację większości gałęzi przemysłu i życia społecznego. 

Cesarz przeniósł się z Kioto do Edo w 1868 roku i właśnie to miasto stało się oficjalną stolicą, którą w niedługim czasie przemianowano na Tokio, co oznacza „Wschodnie Miasto”.

Japonia nie traciła czasu na nadrabianie zaległości. Zreformowano niemal wszystkie aspekty zarządzania i państwa. Wojsko wzorowano na systemie francuskim, a marynarkę na flocie brytyjskiej. Ponadto do Japonii sprowadzono wielu wysoko opłacanych zagranicznych doradców, którzy udzielali instruktażu w różnych dziedzinach, od rolnictwa i medycyny po inżynierię i edukację. 

Górnictwo, produkcja stali, budownictwo okrętowe, przędzenie bawełny, tekstylia, jedwab – wszystko to doświadczyło gwałtownego rozwoju w epoce Meiji. Roczna produkcja węgla, na przykład, wynosiła 210 000 ton w 1874 roku, ale w ciągu dziesięciu lat osiągnęła 4 miliony ton i nadal wzrastała ponad dwukrotnie w każdej dekadzie, tak że do końca I wojny światowej wynosiła ponad 30 milionów ton. Kobiety odgrywały kluczową rolę w fabrykach jedwabiu i tekstyliów, pracując przez długie godziny i często w bardzo złych warunkach. 

Do końca XIX wieku japoński jedwab stanowił ponad 25% światowego rynku. Zakładano również wzorcowe fabryki, aby zachęcić przedsiębiorczych Japończyków do zakładania podobnych przedsiębiorstw w całym kraju.

Nowe warunki gospodarki kapitalistycznej powodowały jednak napięcia w stosunkach społecznych. Powstały różne organizacje walczące o prawa pracownicze, zawiązały się partie polityczne. W wyniku ich działalności, nacisków i walki wprowadzona została w cesarstwie w 1889 roku konstytucja, a w 1890 roku parlament.

Elity rosnącej w siły Japonii zaczęły zadawać sobie pytania o pozycję swojego kraju względem zachodnich mocarstw. Pod koniec XIX wieku dojrzała w Japończykach potrzeba posiadania własnego imperium. Hasło „Skolonizuj lub zostań skolonizowany” dobrze charakteryzuje politykę zagraniczną cesarstwa na przestrzeni nadchodzących dekad. 

Efektem tej polityki były dwie wygrane wojny, najpierw z Chinami w latach 1894-1895, a następnie z carską Rosją, w latach 1904-1905. Do Japonii Przyłączona całą Koreę, szereg wysp w regionie, na czele z południową częścią wysp Sachalinu, oraz niezwykle istotna kolej przez Mandżurię. 

Japonia przystąpiła do I wojny światowej na prośbę Wielkiej Brytanii w sierpniu 1914 roku, okupując niemieckie terytoria w Chinach (m.in. Szanghaj i Tsingtao). Dzięki swojej roli zdobyła miejsce w Radzie Ligi Narodów, którego, nawiasem mówiąc, nie ma dzisiaj w Radzie Bezpieczeństwa ONZ.

Od lat 30. w Japonii narastały nastroje skrajnie faszystowskie i szowinistyczne. Słabe rządy cywilne, w tym sam cesarz Hirohito (Shōwa), były bezsilne wobec nacjonalistycznych militarystów. Pod pretekstem wyzwolenia Azjatów spod panowania Europejczyków (głosili oni hasło: „Azja dla Azjatów”) dążyli oni do zdobycia nowych terytoriów bogatych w surowce strategiczne, niezbędne dla funkcjonowania nowoczesnego państwa.

W 1931 roku wojska Japońskie zajęły Mandżurię. Utworzono z niej marionetkowe państwo zwane Mandżukuo. Państwem tym rządził od 1934 roku, osadzony na tronie przez Japończyków, cesarz Puyi z mandżurskiej dynastii Qing.

Japońska agresja w Chinach – zwłaszcza gdy rozeszły się wieści o okrucieństwach popełnionych w Nankinie – spowodowała potępienie ze strony społeczności międzynarodowej. A trzeba przyznać, że poziomem barbarzyństwa Japończycy dalece przegonili swoich niemieckich sojuszników. 

Relacje z tzw. rzezi nankińskiej, zwanej także gwałtem nankińskim, mrożą krew w żyłach.  Testowanie ostrości mieczy samurajskich na ludności cywilnej, zakopywanie żywcem, podpalanie, popełniane na masową skalę gwałty (szacuje się, że doszło do 20-80 tysięcy gwałtów) oraz kradzieże to tylko część z popełnionych przez japońskich żołnierzy potworności. Według różnych źródeł zabito przynajmniej kilkadziesiąt tysięcy ludzi, a niektórzy badacze podają nawet liczby bliskie 400 tysiącom. 

Co ciekawe, Japończycy nie zgadzają się z tą wersją historii. W powojennych książkach historycznych negują tak wysokie liczby ofiar, nazywając rzeź miasta incydentem nankińskim. Rzutuje to w oczywisty sposób na relacje z Chinami, które traktują masakrę w nankinie jako zbrodnię ludobójstwa. 

W sierpniu 1941 roku, po serii coraz ostrzejszych sankcji, Woodrow Wilson, prezydent USA, zamroził japońskie aktywa i nałożył na ten kraj całkowite embargo na ropę, co niezwykle mocno uderzało w japońską gospodarkę, ponieważ około 80% trafiającej do Japonii ropy było importowane z USA. W tej sytuacji Japonia mogła albo wycofać się z obranego imperialistycznego kursu, albo odpowiedzieć siłą. Wybrano to drugie rozwiązanie.

Odpowiedzią premiera Japonii, Tojo Hideki, był atak na amerykańską bazę morską w Pearl Harbor rankiem 7 grudnia 1941 roku, którego celem było wyeliminowanie możliwości ingerencji USA w imperialne ambicje Japonii w Azji. Następnego dnia Stany Zjednoczone wypowiedziały wojnę Japonii. Resztę historii już dobrze znamy – przegrana wojna na Pacyfiku, dwie zrzucone na Japonię bomby atomowe i powojenna ścisła współpraca z USA, która trwa do dzisiaj. 

Japońskie zwyczaje

Ukłony

Ukłon jest niezwykle ważną częścią japońskiej kultury, ponieważ jest używany przy powitaniach, jest oznaką szacunku oraz skruchy, a także w wielu innych emocji. Kąt ukłonu odzwierciedla poziom szacunku okazywanego drugiej stronie; im niższy ukłon, tym większy szacunek.

Ruchome schody

Ponieważ większość ludzi w miastach w Japonii ciągle się spieszy, upewnij się, że stoisz po właściwej stronie podczas korzystania z ruchomych schodów, aby nie blokować przechodniów. W Tokio, stój po lewej stronie i przechodź po prawej stronie, kiedy korzystasz z ruchomych schodów. W Osace jest odwrotnie – przechodź po lewej stronie, a stój po prawej.

Zdejmowanie butów

Miejsca takie jak restauracje, hostele/hotele, świątynie czy muzea w Japonii czasami proszą odwiedzających o zdjęcie butów przed wejściem. Przygotuj się na to, że czasami w miejscach publicznych możesz mieć odsłonięte skarpetki lub palce u stóp!

Bez napiwku

W Japonii nie ma kultury dawania napiwków, czy to w restauracjach, taksówkach, czy innych miejscach, w których zwyczajowo dorzucamy obsłudze coś ekstra. Jeśli spróbujesz dać pracownikowi dodatkowe pieniądze, może on być zdezorientowany, dlaczego dajesz mu więcej niż określoną kwotę i często nie będzie chciał jej przyjąć.

Zawsze dojadaj

Ponieważ pozostawienie niedokończonego jedzenia jest uważane za niegrzeczne, postaraj się zjeść nawet przysłowiowy ostatni kęs! To również pokaże kucharzowi, że doceniasz jego kuchnię i uważasz ją za pyszną. Wpisuje się to również w japońska tradycję „mottainai”, zgodnie z którą nie godzi się nic marnować

Punktualność

W Japonii liczy się każda minuta. Japończycy poważnie traktują punktualność, więc jeśli planujesz spotkanie z Japończykami, upewnij się, że pojawisz się na czas. To rozumie się samo przez się, ale niedopuszczalne jest spóźnienie do pracy lub na jakiekolwiek spotkanie biznesowe.

Siorbanie jest OK!

W przeciwieństwie do zachodnich kultur, siorbanie podczas jedzenia makaronu (ramen, udon, soba) jest akceptowalne. Ba! Oznacza to, że spożywany posiłek nam smakuje. Ma to też swoją niezwykle praktyczną stronę, gdyż jedzony w ten sposób makaron schładza się, zanim trafią do ust. Możesz podnosić miski do ust, aby ułatwić sobie jedzenie pałeczkami, szczególnie miski z ryżem.

Ściereczka

W większości japońskich restauracji dostaniesz małą mokrą ściereczkę. Użyj jej do umycia rąk przed jedzeniem, następnie starannie ją złóż i odłóż na stół. Nie należy używać jej jako serwetki, ani dotykać nią żadnej części twarzy.

Łaźnie

Sento, czyli łaźnie osiedlowe, można znaleźć od największego obszaru w Shinjuku do małego miasteczka na wyspie Shikoku. Poświęć trochę czasu na odwiedzenie sento, jeśli masz taką możliwość. Są to miejsca bez barier, bez względu na kolor skóry, wiek czy język… Oczywiście obowiązuje podział na sento męskie i żeńskie i tylko bardzo rzadko można spotkać wersje koedukacyjne. Zanim jednak wejdziesz do gorącej wody, dokładnie się umyj, a po kąpieli upewnij się, że jesteś sterylnie czysty. Zalecamy tu dalece posuniętą nadgorliwość, gdyż zabrudzenie wody zakłóca świętość ofuro (łaźni) i jest sprawą bardzo źle widzianą. 

Japonia – top najciekawszych atrakcji turystycznych

Nikomu nie trzeba tłumaczyć, że Japonia to kraj tak egzotyczny i odległy kulturowo od Polski, że atrakcje turystyczne spotyka się tam właściwie na każdym kroku, nawet ich nie szukając. Trudno w tym gronie coś szczególnie wyróżnić, ale mimo wszystko spróbujemy wymienić kilka miejsc, bez których żadna wycieczka do Japonii się nie obędzie.

• Tokio – stolica Japonii to jedno z takich miast, którego nigdy się nie zapomni, gdy raz ujrzy się je na własne oczy. Łącząca nowoczesność z tradycyjną japońską kulturą i sztuką metropolia jest pełna kontrastów, dobrze jednak oddaje tutejsze podejście do życia. A co tam zobaczyć? Najlepiej wszystko! Od handlowej dzielnicy Akihabara, przez największy targ rybny na świecie Tsukiji, po historyczne Asakusa. Zgiełk, tłumy i neony z jednej strony, dające wytchnienie parki i świątynie z drugiej. Tego nie da się opisać, to trzeba zobaczyć.
• Kioto – historyczna stolica kraju to obecnie nowoczesna metropolia, która zachowała jednak swój dawny klimat i całe mnóstwo zabytków. Dość powiedzieć, że aż 17 tutejszych obiektów znalazło się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Do tego grona zaliczają się m.in. Złoty Pawilon Kinkaku-ji, zamek Nijo, dzielnica Gijon czy rezydencja cesarza.
• Osaka – trzecie pod względem wielkości miasto w Japonii oraz ważny ośrodek kulturalny przyciągający turystów m.in. imponującym zamkiem Osaka-jo, który odegrał ważną rolę w zjednoczeniu kraju w XVI wieku, a także zamkowymi ogrodami z setkami wiśniowych drzew.
• Góra Fuji – najwyższy szczyt (3776 m n.p.m.), a także prawdziwy symbol Japonii. Święta góra znajdująca się na wyspie Honsiu jest czynnym stratowulkanem (ostatnia erupcja miała miejsce w 1707 roku) otoczonym przez jeziora i teren parku narodowego. Na Fuji można się wspiąć, na szczyt prowadzą cztery szlaki, a oficjalny sezon turystyczny trwa w lipcu i w sierpniu.
• Wyspa Miyajima – wyspa świątyń, święta wyspa lub wyspa Itsukushima. Nieważne jak ją nazwiecie, wyspa położona niedaleko Hiroszimy to obowiązkowy punkt wycieczki, w którym zobaczycie jeden z najsłynniejszych japońskich widoków – ogromną bramę tori przy brzegu, która w czasie przypływu zanurza się w wodzie. 
• Nara – pierwsza stolica Japonii to oczywiście miejsce pełne historycznych zabytków, zwłaszcza świątyń, a także słynące z posągu Wielkiego Buddy, ale także… miasto sarenek. Zwierzęta są tam wszędzie i bynajmniej nie boją się ludzi, wręcz przeciwnie, same zaczepiają licznych turystów w poszukiwaniu jedzenia.
• Nikko – niewielka górska miejscowość położona na północ od Tokio, w której można zobaczyć piękny kompleks świątyń. Ich przepych i bogactwo zrobią wrażenie na każdym odwiedzającym.
• Himeji – miasto odwiedzane przez tłumy turystów w jednym celu: żeby zobaczyć zamek Himeji-jo. Nazywany też Białą Czaplą budynek pochodzi z XVI wieku i przetrwał do dziś w nienaruszonej postaci. Warto wybrać się tam zwłaszcza w okresie święta kwitnącej wiśni, gdy różowe płatki drzew sprawiają, że zamek wygląda jeszcze piękniej.
• Hiroszima – miasto znane z tragicznych wydarzeń z 6 sierpnia 1945 roku, gdy w wyniku eksplozji bomby atomowej życie straciło tam ok. 200 tys. ludzi. Dzisiaj wciąż można tam spotkać miejsca pamiętające to wydarzenie, z kolei w centrum w Parku Pamięci i Pokoju znajduje się się muzeum i pawilon, płonie tam również ogień pokoju.

FAQ – najczęściej zadawane pytania o podróż do Japonii

Autor artykułu: Michal Rosiak

Content manager w porównywarce ubezpieczeń Mubi.pl. Dba, by każdy artykuł poradnikowy pojawiający się w naszym serwisie miał odpowiednią wartość merytoryczną i nie urągał zasadom języka polskiego. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego na kierunku Historia oraz Wyższej Szkoły Bankowej we Wrocławiu na kierunku Zarządzanie. Posiada sześcioletnie doświadczenie w prasie tradycyjnej i internetowej.

Wystaw ocenę

15,00

Loading...